هرچند بیشتر مناطق کره زمین پذیرای حضور گردشگران است اما هم‌چنان مکان‌هایی هستند که عموم مردم اجازه ورود به آن‌ها را ندارند.

این ممنوعیت یا به دلیل امنیت و مسائل قانونی است و یا دلایل علمی دارد اما آن‌چه بین همه شان مشترک است، این است که بازدید از آن‌ها ممنوع می‌باشد.

خزانه جهانی بذر

درصورت فاجعه‌ای انسانی، انسان‌ها، جانوران و محصولات کشاورزی در خطر از دست رفتن و نابودی هستند.

خوشبختانه بیمه‌ای برای چنین وضعیتی وجود دارد که به‌صورت خزانه جهانی در سال 2008 در کشور نروژ ساخته شد. اگر روزی مجبور باشیم همه محصولات کشاورزی را از نو بکاریم، دانه‌هایی که در این مرکز ذخیره شده‌اند به‌کار خواهند آمد. این دانه‌ها در محفظه‌هایی مخصوص نگهداری می‌شوند و به شکلی بسته بندی شده‌اند که از رطوبت در امان بمانند. 

این خزانه در دورافتاده‌ترین جزیره از مجمع الجزایر «سوالبارد» نروژ به‌نام «اسپیتس برگن» قرار دارد. این سازه در عمق 120 متری درون کوه ماسه سنگی تعبیه شده است. حدود 1300 کیلومتر از قطب شمال فاصله دارد و در ارتفاع 130 متری از سطح دریا قرار گرفته است.در چنین شرایطی خزانه همیشه خشک می‌ماند و یخ‌های قطور و دائمی اطراف آن کمک می‌کند تا صدها هزار نمونه بذر ذخیره شده در امان بمانند.

دلیل دیگری که جزیره اسپیتس برگن برای این کار انتخاب شده، نبود احتمال زمین لرزه در آن است. 

از این ذخیره‌گاه به شدت محافظت می‌شود تا دانه‌های درون آن بتوانند در صورت لزوم تا هزاران سال دیگر باقی بماند.

جزیره مارها

«ایله داکی مادا» در سواحل برزیل، جایی نیست که به گردشگران توصیه شود. این جزیره 43 هکتاری محل زیست نوعی مار سمی به‌نام «افعی سرنیزه‌ای زرین» است. سم این مار به اندازه‌ای قوی است که پس از گزیدن، شکار موردنظر بلافاصله بی‌جان می‌شود. برآورد می‌شود در هر متر مربع از جزیره به‌طور متوسط 5 مار وجود داشته باشد. به همین دلیل دولت برزیل اجازه ورود افراد عادی و گردشگران به  ایله داکی مادا را نمی‌دهد.

البته ورود به جزیره تنها برای دانشمندان و پژوهشگران مجاز است و آن‌ها باید برای این سفر یک پزشک همراه خود داشته باشند. افرادی که مشتاق دیدن افعی سرنیزه‌ای زرین هستند باید آن را در نقاط دیگری از کشور که محافظت ویژه‌ای از آن می‌شود، ببینند.

غار لاسکو

در سال 1940 چهار نوجوان که به دنبال سگ گمشده خود بودند، «غار لاسکو» در جنوب فرانسه را کشف کردند. این حادثه خوش عاقبت، آن‌ها را به غاری پر از نگاره و نقاشی کشاند. قدمت این دیوار نگاره‌ها به 17000 سال می‌رسد. 

این مجموعه که شامل 600 نقاشی و 100 غارنگاره است، بهترین نمونه محفوظ مانده از هنر پیش از تاریخ به‌شمار می‌آید.

کشف این غار هم‌زمان با شروع جنگ جهانی دوم بود. 8 سال بعد علاقه‌مندان توانستند وارد غار لاسکو شوند و هنر اجداد خود را از نزدیک ببینند.

در سال 1963 به دلیل رشد کپک بر دیواره‌های غار ورود عموم به داخل آن ممنوع شد. این اتفاق باعث شد دیوارنگاره‌ها که تا پیش از کشف از جریان هوا دور مانده بودند، آسیب ببینند. رشد کپک‌ها حتی با وجود محدودیت حضور بازدیدکنندگان ادامه پیدا کرد.

با گذشت حدود 60 سال از این ماجرا هم‌چنان ورود افراد عادی به لاسکو ممنوع است. سایت مشابه آن در همین مکان برای بازدید گردشگران احداث شده است.

اولورو مقدس

«اولورو» که به نام «صخره آپرز» نیز شناخته می‌شود، سال‌ها یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری کشور استرالیا بود. 

تا قبل از اعمال محدودیت برای گردشگران، آن‌ها می‌توانستد به قله 348 متری قله صعود کنند. البته این کار در تابستان به معنای تحمل گرمای طاقت فرسای حدود 47 درجه سانتی گراد بود که هم‌زمان با بالا رفتن از شیب بسیار کار سختی بود.

اولورو برای بومیان «آنانگو» مکانی مقدس است. این افراد خود را نگهبان صخره می‌دانند و به حرمت باورهایشان ترجیح می‌دهند بازدیدکننده‌ای از آن بالا نرود. این خواسته با طوماری که توسط آن‌ها نوشته شد و هم‌چنین موافقت مدیران پارک ملی «اولور کاتاجوتا»، از سال 2017 به اجرا درآمد. 25 ماه اکتبر سال 2019 صف طولانی گردشگران مشتاقی که می‌خواستند برای آخرین بار از صخره بالا بروند، در کنار آن مشاهده می‌شد.

در فرهنگ بومیان منطقه، اولور نشانه‌ای از حضور موجودات اساطیری بر کره زمینی است که هنوز شکل نگرفته بود و حیات بر آن وجود نداشت. این موجودات از سراسر زمین گذشتند و در مسیر خود موجودات و آثاری به شکل‌های گوناگون مثل اولور را خلق کردند. 

گردشگران می‌توانند به پارک ملی اولور بروند و صخره مقدس را ز دور تماشا کنند اما هم‌چنان اجازه قدم گذاشتن بر آن را ندارند.

سفر به شگفتی‌های دنیای گردشگری را با ما تجربه کنید

راه خیال سفر