شهر تفلیس را با حمام های آبگرم آن می شناسند. نام اصلی تفلیس، تبلیس است که به زبان گرجی، به معنای چشمه آبگرم است. ده ها چشمه آبگرم از تپه ای نزدیک به رودخانه «کورا» می جوشد و مردمان این دیار، سالیان سال از آن برای شست و شو بهره می گیرند. وقتی پای شاه عباس به این دیار باز شد، دستور داد حمام ها را مانند همه حمام های زیبای دوران خود، بر روی چشمه های آبگرم «تبلسیان» بسازند. چندین حمام زیبا با کاشیکاری های دوران صفویه، درهای کنده کاری شده و مناره های کوچک، از یادگارهای شاه عباس است که هنوز هم وجود دارد.
براساس افسانه ها، پادشاه «کارتل» که نام قدیمی پادشاه گرجستان است، یعنی «واختانگ گرگاسالی»، به معنی «گرگ سر» در قرن 5 میلادی و به واسطه کشف این چشمه های معدنی، علاقه مند شد شهر جدیدی در اینجا بنا نهد که به واسطه گرم بودن آب چشمه ها، بر این شهر نام «تبیلیسی» به معنای جای گرم نهاده شد.
جهانگردان، مورخان و جغرافیدانان معروفی در آثار به جا مانده از خود، در مورد وجود این چشمه ها بسیار سخن گفته اند. از جمله در قرن دهم، جغرافیدان عرب به نام «ابن هیکل» و در قرن هجدهم، جهانگرد معروف ونیزی به نام «مارکوپولو» به این چشمه ها اشاره کرده اند و حتی بعضی از نویسندگان سرشناس، از جمله الکساندر دوما، میخائیل لرمانتوف و الکساندر پوشکین در گرمابه های «آبانتوبانی» استحمام کرده اند.
حمام های به جا مانده در محله مذکور و براساس معماری ایرانی، بین قرون 17 و 18 میلادی ساخته شده و در مسیر باغ «بوتانیک» واقع شده اند. این حمام ها در قدیم، نه تنها به منظور درمان، بلکه برای تفرج و برگزاری جشن ها نیز مورد استفاده قرار می گرفت. امروزه، یکی از بهترین تجربه ها در این محله، گرفتن یک حمام اختصاصی در گرمابه «سامفو» است
